W środowisku naukowym, w szczególności wśród osób korzystających z infrastruktury informatycznej nauki, często pojawia się nazwa PIONIER. Nazwa PIONIER ma jednak trzy znaczenia.
PIONIER to tytuł Programu Rozwoju Infrastruktury Informatycznej Polskiego Środowiska Naukowo-Akademickiego na lata 2001-2005 „PIONIER: Polski Internet Optyczny – Zaawansowane Aplikacje, Usługi i Technologie dla Społeczeństwa Informacyjnego”. Program zgłoszony został środowisku naukowemu w listopadzie 1999 roku i po dyskusji środowiskowej, przyjęty przez Komitet Badań Naukowych we wrześniu 2000 roku.
PIONIER to nazwa optycznej sieci naukowej PIONIER. Sieć powstała jako rezultat programu PIONIER ze środków krajowych Komitetu Badań Naukowych. Budowę rozpoczęto w 2001 roku. Pierwszy fragment sieci (2600km) odebrano w październiku 2003 roku. Ostatni fragment sieci odebrano i wdrożono w 2010 roku.
Obecnie sieć liczy 10 923 km linii światłowodowych PIONIER z czego 6843 km w Polsce i 4 080 km poza granicami kraju. Jednostką budującą sieć i jej operatorem jest Poznańskie Centrum Superkomputerowo-Sieciowe (PCSS).
PIONIER to nazwa Konsorcjum eksploatującego i użytkującego krajową sieć optyczną. Zadania te realizuje PCSS (lider Konsorcjum, operator sieci PIONIER) pod nadzorem Rady Konsorcjum PIONIER.
Umowę Konsorcjum PIONIER podpisano 25 listopada 2003 roku w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą po oddaniu do eksploatacji pierwszego odcinka sieci PIONIER.
Często używamy określenia ekosystem PIONIER/MANy. To unikalny system infrastruktury informatycznej nauki, działający i udostępniający usługi (dla nauki, gospodarki i społeczeństwa) za pośrednictwem sieci PIONIER i infrastruktury Jednostek Wiodących MAN i KDM.
Warto przypomnieć sobie skąd pojawiło się określenie PIONIER.
W kwietniu 1999 roku, po naszej prezentacji sieci POL-34, na konferencji Internet2 w Waszyngtonie, otrzymaliśmy zaproszenie do uczestnictwa w konferencji Internet2, odbywającej się w październiku tego roku w Seattle. Mieszkaliśmy tam w hotelu konferencyjnym i w wolnych chwilach powracaliśmy w dyskusjach do powstającego w tym czasie programu rozwoju infrastruktury informatycznej nauki. Któregoś popołudnia zrobiliśmy krótki spacer po centrum Seattle, trafiając na PIONEER Square. Ze skrzynki na tym skwerze wzięliśmy ulotkę informacyjną o historii tego miejsca.
Pioneer Square stanowi południowo-zachodni kraniec Downtown Seattle, pierwotnie w kształcie trójkąta.
Pierwsi osadnicy pojawili się na miejscu Pionieer Square w 1852 roku. Zabudowa, początkowo wyłącznie drewniana, spłonęła niemal całkowicie w Wielkim Pożarze 1889 roku, lecz już po roku została zastąpiona budynkami z cegły i z kamienia w stylu architektonicznym zwanym Richardsonian Romanesque. Seattle było wówczas centrum wypadowym dla alaskańskich poszukiwaczy złota, zamieszkałym przez ponad 40 tys. stałych mieszkańców, co uczyniło je największym miastem w stanie Washington.
Obecnie nazwa ta odnosi się także do jego okolic słynnych z artystycznych galerii kafejek, sportowych barów, nocnych klubów oraz oddziału Klondike Gold Rush National Historical Park. Stąd już niedaleko do dzielnicy portowej z barami i restauracjami serwującymi wspaniałe kraby łowione na północnym Pacyfiku, w Zatoce Alaskańskiej i na Morzu Beringa.
Owa „Gorączka Złota” i niezłomna wola jej uczestników, skojarzyła się nam niemal natychmiast z „Gorączką Szkła”, jaką ogarnięte było na przełomie wieków/tysiącleci (czyli 1999/2000, niepotrzebne skreślić) środowisko pionierów optycznego Internetu na całym świecie.
Dyskutując w hotelu, przygotowując założycielskie dokumenty Programu PIONIER i patrząc na tę ulotkę skojarzyliśmy, że Polski Internet Optyczny to pierwsze trzy litery nazwy skweru PIONIER. Postanowiliśmy więc zaproponować, jako akronim programu, słowo PIONIER. Słowo to spodobało się współautorom programu i znalazło się w oficjalnych dokumentach.
W późniejszym etapie pojawiło się logo PIONIERa używane do identyfikacji działań Konsorcjum PIONIER.
Stanisław Starzak, Maciej Stroiński